Walenty Fojkis

(ur. 13 lutego 1895 w Katowicach, zm. 26 października 1950 w Edynburgu)– polski działacz narodowy na Górnym Śląsku.

Urodził się w Wełnowcu. Przed I wojną światową był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

Podczas I wojny został wcielony do armii niemieckiej i został ranny pod Lens. Po skierowaniu na leczenie do Wielunia

nawiązał kontakt z POW. Od 13 czerwca do 27 września 1919 był uczniem 14. klasy Szkoły Podchorążych w Warszawie.

Po ukończeniu nauki został przydzielony do 17 pułku piechoty. Od lutego 1920 roku przebywał na urlopie

na Górnym Śląsku w celu wzięcia udziału w akcji plebiscytowej. Otrzymał funkcję dowódcy V (bytomsko-tarnogórskiego)

okręgu POWGŚl (Polska Organizacja Wojskowa Górnego Śląska), a po reorganizacji w czerwcu 1920 dowódcy VII

(pszczyńsko-katowickiego) okręgu POWGŚl.

Był pierwszym, który ruszył ze swoim oddziałem do II powstania śląskiego. Od grudnia 1920 do kwietnia 1921

był komendantem POW Górnego Śląska w powiecie katowickim.

W okresie międzywojennym był naczelnikiem gminy Michałkowice. Był członkiem Chrześcijańskiej Demokracji

oraz posłem do Sejmu RP i Sejmu Śląskiego. Działał też w Związku Powstańców Śląskich.

W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Katowice.

Posiadał przydział w rezerwie do 12 Pułku Piechoty w Wadowicach.

Organizował Ochotnicze Oddziały Powstańcze. Po kampanii 1939 roku pełnił służbę w Polskich Siłach Zbrojnych

na Zachodzie. 29 czerwca 1950 otrzymał brytyjskie obywatelstwo. Zmarł w Edynburgu w Wielkiej Brytanii w 1950 roku.

Jego imię nosi plac na rodzinnym Wełnowcu, ulica w Katowicach–Murckach, w Rudzie Śląskiej i w innych miastach.