Paweł Brandys
 

(ur. 4 grudnia 1869 Pawłowicach-Dębinie, zm. 24 kwietnia 1950 w Michałkowicach), ksiądz katolicki, działacz polityczny

i narodowy, poseł, senator II RP.

Syn Pawła i Zuzanny z Karetów. Brat ks. Jana Brandysa. Do szkoły ludowej uczęszczał w rodzinnej miejscowości,

a do gimnazjum w Cieszynie, Mikułowie na Morawach i w Pszczynie, gdzie w 1892 r. uzyskał maturę.

W latach 1892-1895 studiował teologię na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie m.in. był czołowym działaczem

w Towarzystwie Akademików Górnoślązaków. 23 czerwca 1896 r. otrzymał święcenia kapłańskie.

Jako wikary pracował najpierw przez trzy lata w Zabrzu, potem krótko administrował parafią w Rybniku,

następnie został przeniesiony do Dziergowic w powiecie kozielskim, gdzie w 1900 roku został jej proboszczem.

Od roku 1898 sprawdzał się jako mówca w polskich komitetach wyborczych, a także organizator licznych

stowarzyszeń narodowych. W l. 1907-1918 wybrany został jako poseł do Reichstagu z powiatu opolskiego

i członek Koła Polskiego. W czasie I wojny światowej udzielał się w pracy charytatywnej, jako członek Komitetu

Niesienia Pomocy Królestwu Polskiemu. Wiosną 1919 r. opuścił Dziergowice i uszedł do Strumienia na Śląsku Cieszyńskim,

gdzie uczestniczył w sierpniu 1919 r. w naradzie Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska, poświęconej ustaleniu

wybuchu powstania.

W 1920 r. otrzymał mandat poselski do Sejmu RP. Działał w Towarzystwie Oświaty na Śląsku im. św. Jacka.

W czasie plebiscytu i III powstania śląskiego udostępnił swoje probostwo na narady działaczy polskich.

W czerwcu 1921 r. opuścił swoją parafię i w 1922 r. został proboszczem parafii w Michałkowicach.

W 1924 r. mianowano go dziekanem powiatu piekarskiego, później kanonikiem i prałatem.
Od 1922 roku był działaczem Chrześcijańskiej Demokracji, a także członkiem Zarządu i wiceprzewodniczącym

Okręgu Śląskiego. Senator II kadencji wybrany w 1928 roku z województwa śląskiego z Listy Chrześcijańskiej

Demokracji – grupy Korfantego.
Od początku II wojny światowej do marca 1940 r. pozostawał pod nadzorem gestapo, potem wysiedlony do Żor,

a następnie do Krzyżowic k. Pszczyny. Po wojnie wrócił do Michałkowic, gdzie zmarł.

Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta.