Józef Grzegorzek
 

(ur. 5 marca 1885 w Marklowicach Dolnych, zm. 16 kwietnia 1961 w Katowicach) – polski działacz narodowy,

przywódca peowiacki, uczestnik akcji plebiscytowej i III powstania śląskiego.

Pochodził z rodziny robotniczej z Marklowic k. Wodzisławia Śląskiego. Był działaczem polskiej emigracji w Saksonii,

Nadrenii i Westfalii, w której dostał pracę w kopalni pod ziemią.

W latach 1903–1905 działał w stowarzyszeniu „Eleusis” w Gliwicach.
Pracował jako księgowy w Banku Ludowym w Bytomiu. Od 1912 pełnił funkcję sekretarza generalnego Związku

Śląskich Kół Śpiewaczych. W latach 1914–1918 służył w armii niemieckiej.
W styczniu 1919 był organizatorem Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska i został jej naczelnikiem

oraz pierwszym przewodniczącym jej Komitetu Wykonawczego.
11 sierpnia 1919 wybrano go na komendanta głównego Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska.

16 sierpnia 1919 ok. godz. 20.00, przed wybuchem I powstania śląskiego, został na dworcu kolejowym w Pawłowicach

aresztowany przez Niemców, którzy uwięzili go w Twierdzy Kłodzkiej. Ostatecznie wraz z 83 powstańcami śląskimi został

skierowany do obozu jenieckiego w Świętoszowie (wówczas Neuhammer), gdzie więziono również jeńców rosyjskich

z I wojny światowej. 25 września 1919 przeprowadził udaną ucieczkę razem z innymi osadzonymi powstańcami:

Józefem Bułą, Franciszkiem Lazarem, Januszem Hagerem oraz Józefem Szafarczykiem.

Uciekinierzy się rozdzielili. Grzegorzek, kierując się początkowo na Głogów, dotarł w końcu do linii demarkacyjnej

pod Lesznem. Finalnie schronił się w wielkopolskich Pawłowicach, gdzie znajdował się posterunek Wojska Polskiego.
W 1920 był współzałożycielem Chrześcijańskiego Zjednoczenia Ludowego i został sekretarzem Wydziału Polityki

Wewnętrznej Polskiego Komisariatu Plebiscytowego w Bytomiu. Brał udział w III powstaniu śląskim,

w trakcie którego był członkiem Komitetu Wykonawczego Naczelnej Komendy Wojsk Powstańczych.

W latach 1921–1922 pełnił funkcję sekretarza Naczelnej Rady Ludowej na Górnym Śląsku.
W okresie międzywojennym pracował w przedsiębiorstwach eksportu stali i był aktywnym członkiem Związku

Powstańców Śląskich.
W czasie II wojny światowej Niemcy więzili go w obozie koncentracyjnym w Dachau.

Po wojnie był zatrudniony na stanowiskach kierowniczych w przemyśle węglowym, z przerwą w latach 1946–1948,

kiedy piastował urząd starosty w Tarnowskich Górach. Przeszedł na emeryturę w styczniu 1957.